Biedny nie znaczy gorszy. Empatia to piękna cecha. Dziecko, by ją nabyć, musi zobaczyć ją u otaczających je dorosłych. Dajmy dzieciom dobry przykład. Pokażmy naszym pociechom wartości niematerialne, a będą dobrymi i empatycznymi ludźmi.

Nie bądźmy stereotypowi.

Żyjemy w czas, w których pieniądz ewidentnie rządzi każdą dziedziną życia. Zapominamy o pięknych, przyziemnych wartościach. Zapominamy o zatrzymaniu się na moment i docenieniu tego, co mamy. Jestem przekonana, że każdy z nas znajdzie coś, co pomoże mu stwierdzić, że jest bogaty. Że ma szczęście. Oczywiście szczęście to pojęcie względne. Dla każdego oznacza co innego. Dla mnie może ono oznaczać spacer po lesie z najbliższymi, a dla innych nowe auto. Nie dzielmy się i nie krytykujmy przez pryzmat naszych wartości. Nie oceniajmy się i nie krzywdźmy przez pryzmat statusu społecznego i zamożności. To, że dziecko wychowuje się w biedniejszej rodzinie, nie znaczy, że jest gorsze. Nie znaczy to również, że dziecko dorastające w biedzie ma dobre serce i zawsze służy pomocą. To samo tyczy się dziecka, którego rodzice są bogaci. To, że mają pieniądze na wszystko, nie oznacza, że nie potrafią być dobrymi, empatycznymi ludźmi. To jakimi jesteśmy ludźmi, zależy od tego, jak nas wychowano. Ile zachowań i cech nam narzucono i jak bardzo mogliśmy być sobą i się rozwijać. Piękną sprawą jest, kiedy rodzic nie gasi cech dziecka. Maluch przychodzący na świat ma swój charakter. My możemy go pielęgnować, pozwolić dziecku na rozwijanie się i bycie takim człowiekiem, jakim chce być. Możemy też wszystko w nim zgasić i narzucić swoje wartości. Uważam, że w każdym człowieku można znaleźć wartościowe i piękne cechy. To, co dla mnie jest dobre, dla Ciebie może być niekorzystną cechą. Cudownie jest, kiedy nie narzucasz dziecku swoich ideologii, tylko pokazujesz. Opowiadasz. Otwierasz przed nim cały świat i pozwalasz wybrać.

Biedny nie znaczy gorszy.

Dzieci są cudowne. Szczere, bezwarunkowe i bezinteresowne. Niestety potrafią być też bezlitosne. Jeśli w domu widzą zachowanie rodzica, który gorzej traktuje kogoś, kto jest biedniejszy, przenoszą to samo na swoich rówieśników. Dziecko rozwijające się w bogatej, dostatniej rodzinie nie wie, że są dzieci, które są biedne, dopóki Ty mu tego nie powiesz. Nie będzie traktowało takiego dziecka z góry i gorzej, jeśli nie będzie wiedziało, że tak można je traktować. Bardzo często spotykam się, z tym że dzieci, które nie mają firmowych ubrań, drogich plecaków, dużego pokoju do zaproszenia znajomych, konsoli, na której można by było pograć, są odtrącane przez rówieśników. Siedzą same w szkole, nikt nie rozmawia z nimi na przerwach. Nie jeżdżą na szkolne wycieczki, więc mają mniej wspólnych tematów. Tworzenie dystansu i samotność to bardzo przykra sprawa, ale są jeszcze gorsze sytuacje. Wyśmiewanie, poniżanie. Takie traktowanie naprawdę zostawia ślady w psychice dziecka. Będzie ono czuło się przez całe życie gorsze lub za wszelką cenę (po trupach do celu) będzie dążyć do bycia najlepszym.

Wszystko zależy od nas.

Jeśli macie dużo pieniędzy, stać Was na najlepsze zabawki, wakacje i pokój, to cudownie. Świetnie, że możesz zapewnić to wszystko swojemu dziecku. Spróbuj jednak pokazać mu, jak fajnie można spędzić czas bez pieniędzy. Ile zabawek można zrobić z przedmiotów codziennego użytku. Jak wspaniale jest pójść na spacer bez telefonów. Powygłupiać się, poobserwować ptaki, drzewa. Siąść na kocu i porozmawiać. Opowiedzieć sobie jak nam minął dzień, tydzień. Porozmawiać o marzeniach, planach czy kłopotach. Możesz też pokazać dziecku, jak przyjemne jest też dawanie. Dzielenie się z kimś, kto ma mniej. Ile może sprawić frajdy uśmiech na twarzy kogoś, kto bardzo często chodzi smutny. Wytłumacz maluchowi, że nie musi postępować jak wszyscy. Kiedy wszyscy śmieją się z jednego dziecka, on nie musi robić tego samego. Na pewno, gdyby on był przedmiotem żartu i pośmiewiskiem bardzo by chciał, żeby pojawił się ktoś, kto wyciągnie do niego rękę. Możesz wspomnieć mu, że to wielka odwaga wyjść naprzeciw wszystkim i mieć swoje zdanie. Powiedz swojemu skarbowi, żeby traktował ludzi tak, jak sam by chciał być traktowany.